Reliant Scimitar & Sabre Owners Club Nederland RSSOC-NL

Buyers guide GTE /GTC (in English)


Laatst bijgewerkt: 20 maart 2012 door Erik Hofman

Zo maar een Scimitar verhaal.

Ongeveer een jaar geleden kwam ik in aanraking met de Reliant Scimitar GTE. In Enschede bij Thomas Touw, zijn vader reed in een GTC en had daarnaast nog een 4 en een 6. Vooral de kunststof koets en het machtige geluid uit de dubbele uitlaat spraken mij enorm aan. Tot zover.
Augustus '99 mocht ik Paul Weltevreden en Thomas Touw helpen met het klaarmakenJur's Scimitar voor de restauratie van een aantal Reliants voor de Frog Ralley. Dit sleutelen vond praktisch naast de SE4 en SE6 van de familie Touw plaats, het was af en toe dus wel even nodig om mij bij die wagens weg te halen!
Zo zoetjes aan begon ik serieus na te denken over de aanschaf van een Scimitar, na het doorlezen van literatuur en praatjes met Scimitar rijders vond ik dat het een SE6 moest worden. De wagen zou dan ook voor dagelijks gebruik geschikt moeten zijn, en daar is een SE6 uitermate goed in.

 

De 2,8 ltr V6

Op een sloperij in Zeist werd een Sierra XR4i gesloopt, daar komt een best leuke motor uit: De welbekende 2,8 ltr V6 van Ford echter met mechanische Keytronic injectie. Dit moest volgens kenners (Jaap Borgman) geen al te grote problemen opleveren bij het inbouwen in een Scimitar. Toen is dus het hele zakie gaan rollen, de aanhanger achter de auto en het blok werd ingeladen. Want 150 pk in een Scim leek mij best wel leuk, als ik dan ook nog wat polijstwerk zou verrichten en eventueel een 'hetere nokkenas'. Dan moet 180-190 pk haalbaar zijn. Inmiddels is de motor gereviseerd en zit de originele nokkenas er nog in, een nieuwe kost toch gauw 400-500 piek. Tesamen met de benzineprijs heb ik toen besloten om dat idee te laten varen, de verbrandingskamers zijn al wel mooi glad!! Nu de in- en uitlaatkanalen nog.
Verder zijn de cilinderkoppen voorzien van nieuwe klepzittingen (loodvrij) en klepgeleiders, de uitgedroogde oliehoedjes hebben plaatsgemaakt voor nylon exemplaren. Deze hebben een langere levensduur, en sluiten beter af, dus een lager olieverbruik.

 

De groene Scimitar GTE '77

6-11-99 De grote dag! Met Thomas en Paul zit ik in de auto, op weg naar Engeland om een Scimitar te kopen. Uit diverse blaadjes en uit de Slicemart heb ik een aantal Scimitars gekozen, die qua prijs in mijn budget pasten. Vrijdags de mensen gebeld om te informeren naar de staat van de auto, wonderbaarlijk hoe goed de Scimitar na pakweg 20 jaar nog is ??? De beschrijving van de eigenaren werd dus ook met een korreltje zout genomen. Zaterdagochtend om 400 u staan we naast ons bed, na tot middernacht bier gedronken te hebben en bijgekletst met Paul en Thomas, om richting Calais te rijden.
Om 7.30 staan we in de haven en kunnen vrijwel direct op de boot. En na een rustige overtocht staan we om 800 u engelse tijd op het grote eiland.
Bij de BP in de haven worden nog meer autoblaadjes gekocht om toch zoveel mogelijk Scimitars te pakken te krijgen. Onderwijl zijn we praktisch bij ons eerste adres aangekomen, een lichtblauwe SE6A met blauw interieur. Het is een bijzonder mooie kleur en de auto blijkt in een goede staat, en na een zeer snelle rit door het engelse land zijn wij overtuigd van de auto. Het chassis is in orde ( zover je dat kunt nagaan), de motor loopt als een zonnetje en de koets vertoont linksvoor als gevolg van een aanrijding wat cracks. De prijs: 1500 pond, de maximumprijs.voor mij en minimum voor de eigenaar. Besloten word om later te bellen, nadat we de overige wagens gezien hebben.
De volgende is eentje om te huilen, een Sierra XR4i (ja, die) pikt ons op bij een rotonde en gaat ons voor naar de garage waar de auto staat. De auto blijkt in een slechte staat, bekleding kapot, lak heeft blaasjes en de motor klinkt ook niet echt gezond. Verder zat er geen MOT op en moest hij dus op de ambulance (ook die had de eigenaar te koop). Enige leuke aan de wagen waren de Wolfrace velgen. Uiteindelijk blijkt de prijs van 500 pond gezien de staat redelijk, het besluit was snel gemaakt om de auto te laten staan.
Vervolgens rijden we door naar Ramsgate, daar staat een gele SE6B met Webasto dak, en Wolfrace velgen. De eerste indruk blijkt niet verkeerd, maar ik wordt al snel uit de droom geholpen door mijn reisgezellen. Wat een vies ding is hun indruk, en inderdaad tijdens de proefrit zijn we doodsbenauwd om maar iets aan te raken in de wagen. De eigenaar blijkt hygiene niet uitgevonden te hebben. Afgezien van die onfrisse zaken, is de auto ook in een niet al te beste staat, geen oliedruk, leer kapot, en het dak sluit niet mooi (veel windgeruis).
De carrosserie verwijderenInmiddels al flink moe aan het worden besluiten we toch om naar Meopham te rijden, onder de rook van London. De advertentie vermeldde een '77 SE6A met reservedelen voor 1700 pond. Een kort telefoontje en de eigenaar was bereid ons te ontvangen. Na wat heen en weer bellen en rijden vinden we de auto tussen een paar bomen op de oprit, een groene. We parkeren de auto en gaan kennismaken met de eigenaar, een gepensioneerde monteur van over de 60. Hij blijkt hooglijk verbaasd dat wij uit het oosten van Nederland zijn gekomen voor de wagen, tijdens de telefoontjes had hij het idee gekregen dat iemand hem in de maling nam.
Met ons drieen storten we ons op de auto, chassis op een paar punten krokant, lak heeft blaasjes, koets is puntgaaf, interieur idem. Op zich geen slechte keuze is ons eerste oordeel, alleen de prijs is veel te hoog. De beste man nodigt ons uit voor een proefrit, tijden de rit blijkt dat de man erg langzaam rijdt en de bak veel lawaai maakt en de overdrive functioneert. Terug bij de mensen thuis wordt onder het genot van een kop koffie (nou ja genot, engels he) over de auto gesproken. Het blijkt dat er inderdaad veel reservedelen zijn en zelfs rekeningen van jaren terug, zelfs het bedieningsboekje en werkplaatshandboek ontbreken niet. De man weet zelfs op zolder nog wat lichtmetaal velgen te liggen. Na uitleg van mijn situatie op dat moment bied ik hem 1200 pond, de man accepteert het bod vrij vlot, en wij beginnen met een zoektocht door het huis naar de diverse reservedelen. Uiteindelijk hebben we een Weber carburatuer, contactpuntjes, condensatoren, vlotter voor de tank, twee uitlaten etc., een Scimitar SE6A, en vier Middlebridge velgen voor 1200 pond!!
Uitermate tevreden gingen we op zoek naar een plaats om te overnachten, die werd gevonden in een pub in Lancashire. Na een stevige maaltijd en een flinke pot bier gingen we horizontaal.
De wekker gaat vroeg af, 700u., we moeten voor Thomas' zijn werk een fotoreportage maken van de London-Brighton ralley.
Bij de start is het een drukte van jewelste, vele honderden automobielen staan te wachten om te starten. Het is een prachtig gezicht om al die wagen van bijna 100 (!) jaar oud bijelkaar te zien.
Later in London blijkt het allemaal wat minder, de wagens staan met bosjes naast de weg. Al met al is het prachtig om te zien.
Zo rond de klok van twee besluiten we om richting Dover te vertrekken, we moeten alle drie maandag weer aan de bak.
Zonder noemenswaardige problemen bereiken we de boot, het enige probleem is de accu van de Scimitar. Deze blijkt nagenoeg overleden, en er moet dus met jumpies gestart worden. Met het parkeren wordt hiermee op de boot door de medewerkers rekening gehouden.

Door Jur Elzinga, Tubbergen, Nederland.Jur's Scimitar SE5a tijdens de najaarsmeeting 2003.

 

9 november 2003

Ik heb Jur gesproken en hij vertelde me dat het SE6a project nog immer in dezelfde staat verkeert. Vanwege het welbekende tijdgebrek. Wel heeft hij er een Se5a bijgekocht en dit is een nette rijklare Scimitar.

2 oktober 2005

Jur heeft al zijn Scimitars verkocht. De groene se6, de blauwe se5a en de rode se5a. Niet dat hij er een hekel aan had gekregen, maar hij is met zijn vrouw (en kind op komst) verhuisd naar Canada. Het meeverhuizen van het wagenpark was te bezwaarlijk.

Erik