2002: Ik moet een Scimitar hebben.
Het besluit en wat er aan vooraf ging.
Na 20 jaar rijden in 50 oude auto's (maar nooit meer dan 6 tegelijk) bekroop
mij steeds meer het gevoel dat het gevecht tegen de roest een gevecht tegen
de bierkaai was, zelfs bij de diverse auto's van Zweedse makelij (die vierkante).
Ik gebruik de auto's waar ze voor gemaakt zijn namelijk rijden. Mijn auto's
komen alleen binnen als ze stuk zijn. Jammer is natuurlijk dat elke oude auto
die elke dag buiten staat na verloop van jaren toch weer gaat roesten. Nu
had ik bij mijn vele bezoeken aan Engelse beurzen al diverse keren naar Scimitars
gekeken. Ik vond het prachtige auto's maar ja dat polyester.... Toen mijn
dagelijks vervoermiddel van Duitse makelij (die met de ster) van 30 jaar oud
in het begin van 2002 roestvorming onder aan de deuren begon te vertonen,
heb ik de knoop doorgehakt. Ik besloot om mijn twee lopende projecten van
Engelse makelij (met dat wiel achterop) te verkopen en een Scimitar aan te
schaffen. Het roestprobleem zou zich dan beperken tot het onderstel en daar
zijn goede oplossingen voor te bedenken. Ik las wat boekwerken over de Scimitar
om mij met kennis te wapenen. Uit ervaring wist ik dat nooit verkeerd was.
De aankoop 1
In februari heb ik alle nette pagina's van het Internet geraadpleegd op zoek
naar een redelijke auto voor een redelijke prijs. Een beetje werk was niet
erg maar ik was niet in de markt voor een totale restauratie. Gezien mijn
persoonlijke ervaringen met rechtsgestuurde auto's wilde ik absoluut een linksgestuurde.
De spoeling bleek erg dun want het aanbod in Nederland bleek heel erg mager.
Ik heb in Nederland drie auto's bekeken. De eerste leverde een leuke en leerzame
avond op bij Erik Hofman maar zijn Se6a was naar mijn idee een restauratieproject
met werkzaamheden op alle fronten. (Ja, dat was inderdaad mijn oude blauwe
GTE - EH.) De tweede auto, ook een Se6a, was in een redelijke staat maar de
motor was kapot evenals de bekleding. Toch had ik wel zin in deze origineel
Nederlandse auto maar een bod van 2000 euro werd niet geaccepteerd. Omdat
het aanbod zo beperkt was, besloot ik om mijn keus niet langer te beperken
tot linksgestuurde auto's. Ik heb al eerder een Engelse auto (4 zits cabrio
met zeer kleine draaicirkel) omgebouwd van RHD naar LHD en die heb ik nog
steeds. De derde auto was een rechtsgestuurde Se5a in zeer redelijke staat
maar ik vond dit model te klein. Het werd duidelijk dat ik in Nederland op
korte termijn niet zou slagen. Toen ik in juni de Enfield Pageant of Motoring
in Londen bezocht met wat vrienden kwam ik door de aankoop van wat onderdelen
in contact met standhouder die een Se6 te koop had. Naar zijn zeggen stond
de auto goed in de lak, reed perfect, had een goede bekleding maar (altijd
hetzelfde..) moest er een outrigger vervangen worden. De outrigger zat er
nieuw bij. De auto stond niet op de beurs maar 150 kilometer boven Londen.
Helaas konden we de auto niet gaan bekijken omdat we de boot naar huis moesten
halen. We hebben adressen uitgewisseld en na een intensief mail-verkeer heb
ik de auto "blind" gekocht. Dat lijkt heftiger dan het is want hij zou de
auto in Calais afleveren voor de totaalprijs van 600 pond. Het enige probleem
was dat levering niet in juni kon omdat hij geen paspoort had. We spraken
af dat ik hem na mijn vakantie in augustus zou bellen om de zaak verder af
te wikkelen. Na een geweldige vakantie probeerde ik hem te bereiken zoals
we afgesproken hadden. Helaas.......hij bleek in rook te zijn opgegaan. Ik
had drie telefoonnummers, twee gsm nummers en een emailadres van hem. Ik heb
zijn vrouw en zijn vrienden gesproken en niemand wist waar hij was. Ik heb
nooit meer iets van hem gehoord.
De aankoop 2
Inmiddels
had ik mijn lopende projecten verkocht en was er een lege plek in de garage.
Ik besloot om ons jaarlijkse bezoek aan de najaarsbeurs van Beaulieu te gebruiken
om een Scimitar te gaan kopen in Engeland. We besloten om de beurs alleen
zaterdag te bezoeken en zondag gebruiken om een Scimitar te kopen. Het weekend
voor Beaulieu heb ik gebruikt om zoveel mogelijk te koop staande Scimitars
te verzamelen. Internet was nu wel een zeer goede bron. Een Engelsman en Scimitarclublid
die zijn wagen net verkocht had stuurde mij per mail de laatste advertentiepagina's
van hun clubblad Slice. Ik had mijn zinnen gezet op een Se6a van 1976-1978,
rijdend, een goede bekleding, geen vouwdak en bij voorkeur veel opties. Omdat
we maar 1 dag hadden, concentreerde de zoektocht zich tot auto's die niet
al te ver van de snelweg Southampton - Londen - Dover stonden. Met deze gegevens
heb ik zo'n tien auto's geselecteerd en de eigenaren gebeld. De prijzen van
de auto's varieerden van 300 tot 2000 pond; de verhalen van de eigenaars waren
ook zeer divers maar het verband tussen prijs en kwaliteit was soms ver te
zoeken. De duurste auto stond al 4 jaar achter in de tuin met een kapotte
koppakking! Na deze telefoonsessie hield ik drie adressen over. Bij een adres
in Epsom (Zuid-Londen) had ik een zeer goed gevoel en met deze verkoper heb
ik een afspraak gemaakt. De andere twee adressen heb ik als reserve gehouden
en met hen afspraken gemaakt dat ik hen zou bezoeken als de eerste auto tegen
zou vallen. Op vrijdagavond 6 september zijn we naar Engeland gegaan met een
camper en een autoambulance. Na zaterdag de hele dag Beaulieu bezocht te hebben
zijn we zondag richting Londen gereden. Het adres in Epsom hadden we dankzij
Engelse routeplanners op internet heel snel gevonden. Mijn gevoel had mij
niet bedrogen en de verkoper bleek één van de weinigen te zijn
die een auto objectief kan beschrijven. Het was een witte Se6a van 1977 die
nodig gespoten moest worden. De wagen had een mooi gaaf blauw stoffen interieur
en was rijkelijk voorzien van opties. Een zeer belangrijke was volgens de
verkoper dat de auto aantoonbaar van een "titled owner" was geweest: de eerste
eigenaar was "The ninth duke of Newcastle" hetgeen ook op een kopie van het
oude kentekenbewijs stond! De man had de auto 8 jaar gehad en verkocht hem
omdat zijn zoon zijn rijbewijs had gehaald; zijn verzekeringsmaatschappij
stond niet toe dat jongeren in zo'n auto reden! Een proefrit met de auto (die
zelfs nog 10 maanden MOT [= APK] had) volgde en dat leverde geen verrassingen
op. Na een controle van chassisnummer en kentekenpapieren gingen we de bijzaken
bekijken. Bij de auto zat behalve een instructieboekje nog een hele papierwinkel
van rekeningen, MOT-keuringen en belastingbewijzen. Ook waren er nog 8 jaargangen
van het Scimitarclubblad bij en diverse dozen met reserve-onderdelen. De vraagprijs
van al dit moois was 800 pond maar dit was bij het eerste telefoongesprek
al door hem naar beneden bijgesteld naar een bodemprijs van 600 pond. Ik vond
dit een zeer redelijke prijs en heb de auto voor dat bedrag gekocht. Na gezellig
in zijn tuin koffie gedronken te hebben (het was echt een bijzondere Engelsman
want de koffie smaakte goed) hebben we de auto op de aanhanger geladen en
zijn we naar huis gereden.
 |
Na terugkeer in Nederland heb ik de auto gereed gemaakt voor de keuring hetgeen hoofdzakelijk het nalopen en verbeteren van de elektriciteit betekende. Na een lange wachttijd werd de auto begin november gekeurd hetgeen een paar minpuntjes opleverde namelijk CO te hoog, kleine lekkage uitlaat en een versleten rubber in de wielophanging. Na herstel van deze dingen werd de auto eind november akkoord bevonden. Tijdens deze keuringsperikelen ben ik lid geworden van de Nederlandse RSSOC en heb een meeting bezocht. Het was een leuke dag met hele leuke mensen die alles in het werk stelden om je er als nieuweling bij te betrekken. Behalve een gezellige dag doe je er ook een hoop kennis op en leer je mensen kennen die ervaring hebben met Scimitars zodat je zelf niet het wiel opnieuw hoeft uit te vinden. Omdat ik, in het kader van de plastificering van het wagenpark, de roestende auto van mijn vrouw (zo'n echte Nederlandse met riemaandrijving) vervangen had door een origineel Nederlandse Reliant Kitten welke nog wat aandacht behoefde, heb ik nog nauwelijks met de Scimitar gereden. Dat wordt dus een mooi vooruitzicht voor 2003. |
||
 |
|||
| De toekomstplannen
|
 |
Maart 2003
Jan Eijkemans, NL